خرید پریلوکائین
شرکت پیشگامان شیمی با بهره‌گیری از چندین دهه فعالیت در عرصه واردات مواد اولیه دارویی، پریلوکائین را از کشورهای چین و آلمان در بسته‌بندی‌های 25 کیلویی با خلوص 99.9% وارد می‌کند.
پریلوکائین یک بی حس کننده موضعی است. داروهای بی‌حسی موضعی با افزایش آستانه تحریک الکتریکی در عصب، کاهش سرعت انتشار تکانه عصب و کاهش سرعت افزایش پتانسیل عمل، باعث ایجاد و هدایت تکانه‌های عصبی می‌شوند.
تاریخچه بی‌حس کننده‌های موضعی
برای قرن‌ها، مردم پرو خواص دارویی برگ‌های گیاه Erythroxylon کوکا، بوته‌ای را که در کوه‌های آند رشد می‌کند، قدردانی می‌کنند. جویدن یا مکیدن این برگ‌ها باعث ایجاد احساس خوب می‌شود. خاکستر گیاه آلکالوئیدی را به شکلی آزاد می‌کند که می‌تواند از طریق غشاهای مخاطی جذب شود.
این آلکالوئید امروزه بیشتر به عنوان کوکائین شناخته می‌شود. آلکالوئید خالص کوکائین در سال 1880 جدا شد و خواص فارماکودینامیکی آن بیشتر بررسی شد. در سال 1884، کوکائین از نظر بالینی به عنوان بی‌حسی موضعی در چشم پزشکی، دندانپزشکی و جراحی استفاده شد.
در سال 1905، اولین بی‌حس‌کننده موضعی مصنوعی، پروکائین، ساخته شد و نمونه اولیه این عوامل شد. در حال حاضر 16 ماده شیمیایی وجود دارد که در بی‌حسی موضعی استفاده می‌شود. لیدوکائین، بوپیواکائین و تتراکائین بیشترین کاربرد را در عمل بالینی دارند.
از داروهای بی حسی موضعی برای کاهش درد، دما، حس لمس و تون عضله اسکلتی استفاده می‌شود. درجه این اقدامات به دوز و غلظت دارو، درجه آبگریز بودن و یکپارچگی محل مصرف بستگی دارد. از داروهای بی حسی موضعی در موارد مختلف بالینی استفاده می‌شود، از موضعی روی پوست یا غشای مخاطی گرفته تا مواد تزریقی که برای بلوک عصب محیطی، مرکزی یا نخاعی استفاده می‌شود.
برخی از داروها برای موارد خاص در آماده سازی‌های مورد استفاده برای استفاده از آنورکتال یا چشم استفاده می‌شوند.
انواع بی‌حس کننده‌های موضعی
داروهای بی حسی موضعی گروهی از ترکیبات ساختاری هستند که به عنوان مکانیسم اصلی عمل انسداد کانال‌های سدیم ولتاژدار را به اشتراک می‌گذارند و در نتیجه باعث قطع برگشت سیگنال عصبی می‌شود. داروهای بی‌حسی موضعی که در حال حاضر استفاده می‌شود به آمینو آمیدها یا آمینو استرها تقسیم می‌شوند. هر ماده دارای خصوصیات فیزیکی و شیمیایی متمایز است و می‌توان بی حس کننده‌های موضعی را به طور مداوم یا همراه با مواد افزودنی تجویز کرد، به پزشکان اجازه می‌دهد بی‌حس‌کننده خود را مطابق روش و بیمار تنظیم کنند.
- استرها
“استرها” شامل نمونه اولیه پروكائین و همچنین بنزوكائین، بوتامبن پیكرات، كلروپروكائین، كوكائین، پروپراكائین و تتراكائین است. این عوامل مشتقات اسید پارا آمینو بنزوئیک هستند و توسط استرازهای پلاسما هیدرولیز می‌شوند.
- آمیدها
“آمیدها” شامل نمونه اولیه لیدوکائین و همچنین بوپیواکائین دیبوکائین، اتیدوکائین، مپیواکائین، پریلوکائین و روپیواکائین است. آمیدها مشتقات آنیلین هستند و در درجه اول در کبد متابولیزه می‌شوند و سپس متابولیت‌ها از طریق کلیه دفع می‌شوند.
لیدوکائین، مپیواکائین و تتراکائین نیز ممکن است مقداری دفع صفراوی داشته باشند.
دیکلونین و پراموکسین در هر دو طبقه‌بندی شیمیایی جای نمی‌گیرند و ممکن است گزینه های مناسبی در بیماران مبتلا به آلرژی به آمیدها یا استرها باشند.
بوپیواکائین معمولاً برای بیهوشی اپیدورال در زنان و زایمان به دلیل خواص کم مصرف و طولانی مدت مورد استفاده قرار می‌گیرد، اگرچه سمیت سیستمیک آن از عوامل قوی کمتر مانند لیدوکائین یا مپیواکائین بیشتر است.
ساختار شیمیایی و خصوصیات فیزیکوشیمیایی داروهای بی‌حسی موضعی
تمام داروهای بی‌حسی موضعی موجود در حال حاضر از یک حلقه فنیل لیپوفیلیک و یک آمین نوع سوم آبدوست تشکیل شده است که توسط یک واسطه مبتنی بر استر یا آمید به هم پیوسته‌اند.
داروهای بی حسی موضعی آمید شامل لیدوکائین، بوپیواکائین و روپیواکائین معمولاً برای کنترل درد در طی جراحی‌های جزئی یا روش‌های تهاجمی مانند بیوپسی، برش‌های کوچک یا کارهای دندانپزشکی استفاده می‌شود. این بی حس کننده‌های موضعی ارتباطی با افزایش آنزیم سرم ندارند، اما در صورت تزریق مداوم یا تزریق مکرر، گاهی اوقات به عنوان دلایل احتمالی آسیب کبدی از نظر بالینی ذکر می‌شود.
پریلوکائین
پریلوکائین یک بی‌حس‌کننده موضعی از نوع آمینو آمید است که برای اولین‌بار توسط Claes Tegner و Nils Löfgren تهیه شده است. در شکل تزریقی، اغلب در دندانپزشکی استفاده می‌شود. همچنین برای درمان شرایطی مانند پارستزی، اغلب با لیدوکائین به عنوان ترکیب موضعی برای بی‌حسی پوستی (لیدوکائین / پریلوکائین یا EMLA) ترکیب می‌شود. از آنجا که سمیت قلبی کمی دارد، معمولاً برای بی حسی منطقه‌ای وریدی (IVRA) استفاده می‌شود.
تهیه پریلوکائین
در مرحله اول سنتز، o-تولوئیدین با بروموپروپیونیل برماید واکنش داده و در نتیجه بروموپروپیونیل تولوئیدین با پروپیلامین واکنش می‌دهد و پریلوکائین حاصل می‌شود.
از نظر پارامترهای دارویی، پریلوکائین با لیدوکائین قابل مقایسه است. با این حال، به دلیل تعدادی از تظاهرات سمی، به ندرت در عمل پزشکی استفاده می‌شود.
خصوصیات فیزیکی-شیمیایی
| پذیرنده های پیوند هیدروژن | 3 |
| دهنده گان پیوند هیدروژن | 2 |
| پیوندهای قابل چرخش | 5 |
| سطح قطبی توپولوژیک | 44.62 |
| وزن مولکولی | 220.16 |
| XLogP | 2.4 |
عملکرد پریلوکائین
پریلوکائین برای بیهوشی نفوذی و القایی و همچنین در ترکیب با لیدوکائین برای بیهوشی موضعی استفاده می‌شود.
پرولیوکائین نمای بالینی مشابه لیدوکائین دارد و برای نفوذ، بلوک‌های عصبی محیطی و بی‌حسی نخاعی و اپیدورال استفاده می‌شود. از آنجا که پریلوکائین به طور قابل توجهی کمتر از لیدوکائین باعث گشاد شدن عروق می‌شود، افزودن اپی‌نفرین برای طولانی شدن مدت زمان عمل ضروری نیست، که در صورت عدم استفاده از اپی‌نفرین می‌تواند یک مزیت باشد.
پریلوکائین کمترین سمیت سیستمیک را در بین بی حسی‌های موضعی آمید نشان می‌دهد و بنابراین برای بی‌حسی منطقه‌ای داخل وریدی مفید است. با این حال، به دلیل متابولیت او-تولوئیدین، که به طور قابل توجهی استفاده از آن را محدود کرده است، باعث متهموگلوبینمی (بیش از دوز 500 میلی‌گرم) می‌شود.
بخصوص بعد از بیهوشی پودندال در زنان و زایمان، چندین مورد گزارش شده از متهموگلوبینمی در نوزادان گزارش شده است. مطالعه دیگر هیچ افزایش مقادیر متهموگلوبین در مادران را نشان نداد و فقط افزایش سطح آن در نوزادان بود.
بررسی منابع علمی در مورد متهموگلوبینمی ناشی از عوامل بیهوشی موضعی، خطر بیشتری را با استفاده از پریلوکائین و بنزوکائین نسبت به سایر داروهای بی حسی موضعی نشان می‌دهد.
مکانیسم عمل
پریلوکائین بر روی کانال‌های سدیم در غشای سلول عصبی اثر می‌گذارد، گسترش فعالیت تشنج را محدود می‌کند و انتشار تشنج را کاهش می‌دهد. اقدامات ضد آریتمی از طریق تأثیر بر کانال‌های سدیم در الیاف پورکنژ – سایپرز می‌شوند.
فارماکودینامیک
پریلوکائین به سطح داخل سلولی کانال‌های سدیم متصل می‌شود که مانع هجوم بعدی سدیم به سلول می‌شود. بنابراین، از انتشار پتانسیل عمل جلوگیری می‌شود. این محدود کردن به صورت برگشت پذیر است و هنگامی که دارو از سلول پخش می‌شود، عملکرد کانال سدیم بازیابی می‌شود و انتشار عصب برمی‌گردد.
موارد منع مصرف
پریلوکائین در بیماران با حساسیت شناخته شده به آن یا به هر ماده بی‌حس‌کننده موضعی از نوع آمید یا سایر اجزای محلول‌های پریلوکائین منع مصرف دارد.
در بعضی از بیماران، ارتو-تولوئیدین، متابولیت پریلوکائین، ممکن است باعث متهموگلوبینمی شود، که ممکن است با متیلن بلو درمان شود. پریلوکائین همچنین ممکن است در افراد مبتلا به کم خونی سلول داسی شکل، کم خونی یا هیپوکسی علامت‌دار منع مصرف داشته باشد.
استفاده از کرم بی‌حسی موضعی لیدوکائین / پریلوکائین
این ترکیب حاوی بی‌حس‌کننده موضعی نوع آمید، لیدوکائین و پریلوکائین است. برای جلوگیری از درد قبل از انجام برخی روش‌ها مانند قرار دادن سوزن، پیوند پوست یا جراحی لیزر پوست، روی پوستی طبیعی و بدون آسیب یا ناحیه تناسلی خارجی استفاده می‌شود. با بی حسی موقت پوست و اطراف آن کار می‌کند.
اگر این محصول به تنهایی نتواند ناحیه تحت درمان را کاملاً بی‌حس کند، ممکن است قبل از تزریق لیدوکائین برای بی حس کردن محل مورد استفاده قرار گیرد تا تسکین درد کافی برای روش‌های خاص (به عنوان مثال برداشتن زگیل‌های تناسلی) باشد.
اثرات جانبی استفاده از پریلوکائین
واکنش‌های حساسیت بالا ممکن است ایجاد شود.
عوارض جانبی سیستمیک به دنبال تجویز تصادفی IV یا دوز بیش از حد ممکن است رخ دهد.
ممکن است ضایعات پوستی، کهیر، ادم و آنافیلاکسی ایجاد شود.
تداخل:
- مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز یا داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای: ممکن است فشار خون بالا و طولانی مدت ایجاد کند.
- داروهای وازوپرسور و داروهای Oxytocic از نوع Ergot: باعث فشار خون شدید، مداوم یا حوادث عروقی مغزی می‌شود.
- فنوتیازین و بوتیروفنون: ممکن است اثر فشار آور اپی نفرین را کاهش یا معکوس کند.
