اوپیپرامول دی هیدروکلراید

خرید اوپیپرامول دی هیدروکلراید

پیشگامان شیمی به عنوان یکی از بزرگترین واردکنندگان مواد اولیه دارویی با چندین دهه تجربه، اوپیپرامول دی هیدروکلراید را با بالاترین و خالص‌ترین کیفیت برای چندین کاربرد در صنایع دارویی وارد می‌کند.

تاریخچه

اوپیپرامول دی هیدروکلراید توسط Geigy ساخته شد. اولین‌بار در سال 1952 در منابع علمی و مقالات ظاهر شد و در سال 1961 ثبت اختراع شد. این یک مشتق گروه دی‌بنزازپین است. اوپیپرامول دی هیدروکلراید توسط Schindler و Blattner در سال 1961 ساخته شد.

این دارو برای اولین‌بار برای استفاده در پزشکی در سال 1961 معرفی شد. اوپیپرامول دی هیدروکلراید یکی از اولین TCA‌ها بود که با ایمی پرامین در دهه 1950 به بازار عرضه شد و آمیتریپتیلین در سال 1961 به بازار عرضه شد.

به دلیل شباهت‌های ساختاری آن با داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای و پروفایل‌های دارویی، در ابتدا انتظار می‌رفت که جزء داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای باشد. با این حال یک لیگاند سیگما قوی است.

خواص فارماکودینامیک

اوپیپرامول دی هیدروکلراید به عنوان یک آگونیست گیرنده سیگما با میل بالا عمل می‌کند، در درجه اول در زیر گروه σ1، بلکه در زیر گروه σ2 با میل ترکیبی تا حدودی پایین‌تر نیز عمل می‌کند. گیرنده‌های سیگما یک مجموعه منحصر به فرد از پروتئین‌ها هستند که در شبکه آندوپلاسمی قرار دارند، گیرنده‌های σ1 نقش اصلی را در تقویت بسیج کلسیم درون سلولی دارند و از این طریق به عنوان حسگر یا تعدیل کننده سیگنالینگ کلسیم عمل می‌کنند.

اشغال گیرنده‌های σ1 توسط آگونیست‌ها باعث جابجایی گیرنده از شبکه آندوپلاسمی به مناطق پیرامونی (غشاها) می‌شود که گیرنده‌های σ1 ممکن است کانال‌های یونی، گیرنده‌های انتقال‌دهنده عصبی و انتشار انتقال دهنده عصبی را تنظیم کنند.

این خاصیت است که مسئول مزایای درمانی آن در برابر اضطراب و افسردگی است. این عمل دو فازی در ابتدا باعث بهبود سریع تنش، اضطراب و بی خوابی می‌شود. اوپیپرامول دی هیدروکلراید یک آرام بخش با یک جز تیمولپتیک است. پس از درمان تحت مقادیر مزمن، اپيپرامول به طور قابل توجهي به جایگاه‌هاي σ2 و نه σ1 تنظيم مي‌شود.

اپیپرامول همچنین به عنوان یک آنتاگونیست تمایل کم تا متوسط ​​برای گیرنده‌های استیل کولین D2، 5-HT2، H1، H2 و موسکارینی عمل می‌کند. آنتاگونیسم گیرنده‌های H1 و H2 اثرات آنتی هیستامین آن را به حساب می‌آورند و تضاد گیرنده‌های استیل کولین موسکارینی مسئول خواص آنتی کولینرژیک آن است.

خواص فارماکوسینتیک

اپيپرامول به سرعت و بطور كامل توسط دستگاه گوارش جذب مي‌شود. نیمه عمر پلاسمای پایانی آن 6-11 ساعت است. پس از تجویز خوراکی 50 میلی‌گرم، به حداکثر غلظت پلاسمایی دارو بعد از 3.3 ساعت رسیده و به ng / ml 6/ 15 می‌رسد.

پس از تجویز خوراکی 100 میلی گرم، به حداکثر غلظت پلاسما پس از 3 ساعت رسیده و به ng / ml 2/33 می‌رسد. فراهمی زیستی اوپیپرامول دی هیدروکلراید به 94٪ می‌رسد. اتصال پروتئین پلاسما تقریباً 91٪ و توزیع حجم آن تقریباً  L / kg 10 است.

اپيپرامول تا حدودي در كبد به عنوان deshydroxyethyl-opipramol متابوليزه مي‌شود. متابولیسم از طریق ایزوآنزیم CYP2D6 اتفاق می‌افتد.

حذف به صورت 70٪ کلیوی و 10٪ بدون تغییر است. قسمت باقی‌مانده از طریق مدفوع از بین می‌رود.

تحمل‌پذیری

واکنش‌های جانبی مکرر (≥ 1 to تا <10)) گزارش شده با اپیپرامول، به ویژه در ابتدای درمان شامل خستگی، خشکی دهان، انسداد بینی، افت فشار خون و بی‌نظمی ارتوستاتیک است.

واکنش‌های جانبی گزارش شده گهگاه (0/1٪ تا 1٪) شامل سرگیجه، لک زدن، اختلالات دوران بارداری، اختلالات اسکان، لرزش، افزایش وزن، تشنگی، واکنش‌های پوستی آلرژیک (بثورات، ادرار)، انزال غیرطبیعی، ناتوانی جنسی، یبوست، افزایش فعالیت‌های آنزیمی کبد، تاکی کاردی و لمس قلب.

به ندرت (0/01٪ تا 0/0٪ <) گزارش شده است که عوارض جانبی شامل تحریک، سردرد، پارتزی به ویژه در بیماران مسن، بی قراری، تعریق، اختلالات خواب، ورم، گالاکتوره، انسداد ادرار، حالت تهوع و استفراغ، شرایط فروپاشی، تحریکات ایجاد کننده اختلالات، تشدید از نارسایی قلب فعلی، مشخصات خون به ویژه با لکوپنی، گیجی، هذیان، شکایات معده، اختلال چشایی و ایلئوس فلج کننده خصوصاً با قطع ناگهانی درمان طولانی مدت با دوز بالا، تغییر می‌کند.

به ندرت (01/0٪) واکنش جانبی شامل حملات تشنجی، اختلال حرکتی، (آکاتیزیا، دیسکینزی)، آتاکسی، پلی نوروپاتی، گلوکوم، اضطراب، ریزش مو، آگرانولوسیتوز، اختلال عملکرد شدید کبد پس از درمان طولانی مدت، زردی و آسیب مزمن کبدی است.

موارد مصرف

اوپیپرامول دی هیدروکلراید به طور معمول در درمان اختلال اضطراب عمومی (GAD) و اختلالات سوماتوفرم استفاده می‌شود. اثر ضد اضطرابي آن تنها پس از يك تا دو هفته تجويز مزمن برجسته مي‌شود. با شروع درمان، اوپیرامول به دلیل خاصیت آنتی هیستامین، طبیعت آن آرامبخش است، اما این اثر با گذشت زمان کمتر برجسته می‌شود.

تناقض

در بیماران با حساسیت بیش از حد به اوپیپرامول دی هیدروکلراید یا یک جزء دیگر از فرمولاسیون، الکل حاد، مسکن‌های ضد درد و ضد افسردگی، احتباس حاد ادرار، هذیان حاد و گلوکوم زاویه باریک درمان نشده، هیپرتروفی پروستات با احتباس باقیمانده ادرار.

بارداری و شیردهی

مطالعات تجربی روی حیوانات اثرات مضر اوپیپرامول دی هیدروکلراید  را روی رشد جنینی یا باروری نشان نداد. اوپیپرامول دی هیدروکلراید باید فقط در سه ماهه اول بارداری برای بارداری تجویز شود.

از اوپیپرامول نباید در طول دوره شیردهی استفاده شود، زیرا ماده فعال در مقادیر کمی به شیر منتقل می‌شود.

تداخلات دارویی

درمان با اوپیپرامول دی هیدروکلراید نشان دهنده یک درمان اضافی با داروهای اعصاب، خواب آور و آرام بخش (به عنوان مثال باربیتورات‌ها، بنزودیازپین‌ها) است. بنابراین، لازم به ذکر است که برخی از واکنش‌های خاص، به ویژه اثرات مهارکننده CNS ممکن است تشدید شده و تشدید عوارض جانبی شایع رخ دهد.

در صورت لزوم ممکن است دوز دارو کاهش یابد. مصرف همزمان با الکل می‌تواند باعث ایجاد لک شود. بازدارنده های MAO باید حداقل 14 روز قبل از درمان با اوپیپرامول دی هیدروکلراید قطع شود. مصرف همزمان اوپیپرامول دی هیدروکلراید با مسدود كننده‌های β، ضد آریتمی (از كلاس 1c) و همچنین داروهایی از گروه ضد افسردگی سه حلقه‌ای و فرمولاسیون‌هایی كه بر سیستم آنزیم میكروزوم تأثیر می‌گذارند، می‌تواند منجر به تغییر غلظت پلاسمایی این داروها شود.

مصرف همزمان داروهای اعصاب (به عنوان مثال هالوپریدول، ریسپریدون) می‌تواند غلظت پلاسما را افزایش دهد. باربیتورات‌ها و ضد تشنج می‌توانند غلظت پلاسمایی اوپیپرامول دی هیدروکلراید را کاهش دهند و در نتیجه اثر درمانی را تضعیف کنند.

مقدار و نحوه مصرف

دوز معمول 50 میلی گرم در صبح، 50 میلی‌گرم در شب و 100 میلی گرم در شب است.

دوز دارو را می‌توان تا 50-100 میلی گرم کاهش داد و بسته به اثربخشی و تحمل آن سه بار در روز تا 100 میلی‌گرم افزایش داد. می‌توان آن را قبل یا بعد از غذا مصرف کرد. در کودکان و نوجوانان استفاده از آن ثابت نشده است. کاهش دوز در بیماران با اختلال عملکرد کلیه ضروری است زیرا 70٪ دارو از طریق کلیه دفع می‌شود.

مصرف بیش از حد اوپیپرامول دی هیدروکلراید

علائم مسمومیت ناشی از مصرف بیش از حد شامل خواب آلودگی، بی خوابی، بی حالی، تحریک، کما، گیجی گذرا، افزایش اضطراب، آتاکسی، تشنج، الیگوریا، آنوریا، تاکی کاردی یا برادی کاردی، آریتمی، بلوک AV، افت فشار خون، شوک، افسردگی تنفسی و به ندرت، ایست قلبی.

از آنجا که درمان مسمومیت با اوپیپرامول دی هیدروکلراید، پادزهر اختصاصی در دسترس نیست، حذف دارو با استفراغ یا شستشوی معده باید انجام شود. نظارت مستمر قلب و عروق حداقل به مدت 48 ساعت باید انجام شود.

در صورت نارسایی تنفسی به دلیل مصرف بیش از حد، باید لوله گذاری و تنفس مصنوعی انجام شود. در هنگام افت فشار خون شدید به دلیل مصرف بیش از حد، باید موقعیت دراز کشیده مربوطه، منبسط کننده پلاسما، دوپامین یا دوبوتامین به عنوان تزریق- قطره شروع شود.

در اختلالات ریتم قلب، درمان فردی باید در موارد مناسب ضربان ساز ضربان قلب انجام شود و در سطوح پایین پتاسیم و اسیدوز احتمالی جبران شود. در حالی که در تشنج به دلیل مصرف بیش از حد اوپیپرامول دی هیدروکلراید، تجویز دیازپام وریدی یا یک ماده ضدتشنج دیگر مانند فنوباربیتال یا پارالدئید باید انجام شود اگرچه ممکن است تشدید نارسایی تنفسی موجود، افت فشار خون یا کما رخ دهد.